Sabang

26 februari - 12 maart 2018

Na een heerlijke nacht te hebben geslapen, worden we gewekt door de nodige gebeden, die vanaf de torens worden omgeroepen. Ieder dorp heeft zIjn eigen moskee, met zijn eigen populaire omroeper. Het eiland Weh met Sabang als hoofdstad is het tegenovergestelde van Thailand. Hier heerst de Islam en de Shariya. Er wordt geen drank genuttigd of verkocht .... , vrouwen lopen vrijwel allemaal gesluierd en er zijn heel veel moskeeën. De sfeer is echter zeer vriendelijk, maar het is even schakelen.

Pulau Weh ligt boven het grote eiland Sumatra, waar in 2004 de provincie Banda Aceh het dichtst bij het epicentrum van de zeebeving lag. Wat een impact deze tsunami heeft gehad op mens en natuur hoef ik niet te vertellen. Dit gebied is gespaard gebleven en ze hebben hier zelfs mee kunnen liften op de financiële buitenlandse steun. Het hele Aceh gebied kent overigens al vrij lang politieke onrust tussen de plaatselijke overheden en centrale regering.

We hebben een agente ingeschakeld voor de inklarings formaliteiten en maandagochtend kan Niels met de bijboot naar het dock, waar Nani al staat te wachten. Drie keer moet Niels met de bijboot heen en weer om iedereen aan boord te krijgen. Het duo Spik en Span van quarantaine doen hun naam eer aan. De koekjes, die klaar staan worden al smakkend opgegeten en Spik vraagt of we niet iets Nederlands te eten hebben. Ik geef hem één van mijn laatste dropjes, die hij in het begin wel kan waarderen, maar even later toch niet zo lekker vindt. Tijdens het checken van de kastjes en dus ook de koelkast had hij al wat van zijn gading gezien. Appelcider lijkt hem wel wat, ondanks de alcohol die erin zit. Span confiskeert een blikje bier en na alle formaliteiten zijn we een certificaat riijker en "gezond" verklaard. Gele vlag kan naar beneden en al boerend nemen ze afscheid en brengt Niels ze naar de kant. Gelukkig zijn de anderen beschaafder en verloopt alles prima. Met de nodige selfies wordt er afscheid genomen en zijn we vrij om te gaan en staan waar we willen. 

Eenmaal op de kant maak ook ik kennis met Nani en haar man Budi. Niels gaat samen met hem op de scooter om de paspoorten en andere bootpapieren weer op te halen. Wij, Nani en ik, doen het meer "lady like" en met een betjak ( scooter met zijspan en overkapping) wordt de was weggebracht, een telefoonkaart gekocht en het stadje verkend. Ik had nog de nodige Thaise Bahts en daar waar de bank ze niet wilden omwisselen, wordt er een Chinese winkelier gevonden, die het wel wil doen. 

We worden door Nani & Budi uitgenodigd voor de lunch en eten weer heerlijke Indonesiche eten, zonder Bir Bintang....

De lokale visboten.

Dinsdagochtend hijs ik Niels al vroeg de mast in. Het bleek dat we nog een oude, welliswaar kromme, windsensor aan boord hadden. Niels heeft hem recht gebogen en hier en daar wat WD40. Beneden bij de mast test Niels of hij nog werkt. Allse blijkt ok en nu maar hopen dat er geen schade aan de kabel is. Eenmaal boven in de mast en sensor vervangen, gaan de instrumenten aan en blijkt alles weer te werken. Nog geen uur later betrekt het weer en hebben we een ongelofelijke partij onweer met buien, maar de inslagen zijn dit keer op het vaste land. We knijpen hem wel, want hebben we de sensor niet iets te vroeg vervangen.......

Ook hier de nodige Nederlandse geschiedenis. De lokale school is nog gehuisvest in een Nederlands gebouw. Als we voorbij lopen wordt spontaan de gymles onderbroken en moeten we op de foto. Het gebouw waar de havenmeester in werkt, stamt ook nog uit deze tijd.

                                  

Natuurlijk ontbreekt de markt niet. Mie op bestelling, naast groente en fruit liggen er ook een stel dociele kippen vastgebonden op de straat. Kies maar uit welke en ze is voor jou. Vanavond toch maar een groenteschotel....

Al scooterend over Pulau Weh.

Een mooi tropisch plaatje, voor anker bij Gapang Beach. Het meer Europese gedeelte van Pulau Weh. Je vindt er naast de duikscholen kleine restaurants, sommige niet eens afgebouwd, maar een kniesoor die daar op let.

Terwijl moeders kookt, past oma op. De "wieg" hangt aan een veer en zo wordt het kind in slaap gebungyd.

Pulau Weh staat ook bekend om het duiken. De keuze aan duikscholen is reuze, maar op het internet vind ik een duikschool gecombineerd met yoga en massage. Bubble Addict & Flying Elephant Yoga en dat lijkt ons wel wat. We gooien het anker uit voor de kust van Gapang Beach en kunnen met de bijboot naar de kant. Ook al zijn we inmiddels verwend geraakt aan een prachtige onderwaterwereld toch maken we ook hier weer mooie duiken. De Japanse Tomomi is samen de Franse Julian eigenaar van dit gebeuren. Ze geeft privé yogales en Shiatsu massage, het is genieten, ook van de lekkere cappuccino's die ze er maken. 

Mijn eerste nachtduik samen met Nico, Putra, Alain en instructeur Jordan.

Het weer is erg wisselvallig en we liggen erg open. Na een weekje, verkassen we naar het beschutte kanaal tussen het vaste land bij het dorp Iboih en Pulau Rubiah. We hebben een mooring van Iboih Inn en ontvangen hun wifi  op de boot. In plaats van het betalen van de mooring, eten we geregeld bij de Inn. Het uiteten gaan in Indonesië is goedkoper dan zelf koken. Gelukkig is er ook een Italiaans restaurant(je), waar verse pasta wordt geserveerd, want op een gegeven moment komt de rijst je neus uit. Het water waar we liggen is helder en tot 2 keer toe worden we aangesproken door snorkelende Nederlanders, die een huisje op de kant hebben gehuurd. 

De mindere kant van dit eiland: de enorme hoeveelheid aan katten. Er is geen dierenarts op het eiland, dus er wordt maar doorgefokt. Gelukkig zijn de mensen er goed voor en is er altijd wel eten voor ze. Als het aan Niels had gelegen, hadden we een paar verstekelingen aan boord gehad.

Triest om een vast gebonden aapje te zien, maar zo aandoenlijk als hij zijn vriendje, een haan, zit te vlooien. 

                            

Met de opening van het Suezkanaal veranderde niet alleen de routes van de grote scheepvaart, maar ook het kleine Pulau Weh kwam op de kaart. Het kreeg de status als vrijhaven aan het begin van de Malakka straat. Bij het monument Kilometer O, het meest westelijke en noordelijke deel van Indonesië begint de kilometerstand.

Dagelijks haalt Niels het weer op om een eventueel windraam te vinden. De winden naar de Malediven blijven licht, maar het lijkt er op als we maandag de 12de vertrekken er een paar dagen van meer wind zullen zijn. 

Alles gaat in één keer in een stroomversnelling. We varen terug naar Sabang. De laatste diesel wordt gekocht, nog een keer naar de supermarkt en op maandagochtend lopen we om 07 uur op de markt voor verse spullen. 

De Indonesiche variant van de Grab taxi.

Het uitklaren verloopt soepel en we nemen afscheid van Nani en Budi. Vanaf de boot moeten we nog het uitklaringscertificaat naar de agent in de Malediven doormailen. Tja, en dan blijkt het internet niet te werken. Gelukkig hebben we de bijboot nog niet opgeborgen en dan is het snel naar de kant om het te regelen. Totaal doorgezweten weer terug aan boord en nadat alles op zijn plek is gaan om 12.00 uur de lijnen los. Wederom "Terima Kasi" Indonesie, Pulau Weh en Sabang.